عبدالله بن محمد عامری

---

عبدالله بن محمد عامری (متوفای ۳۸۰ق)، فرزند منصور بن ابی‌عامر از امرای اندلس بود که برای قتل پدر، توطئه‌ای ترتیب داد. هنگامی که منصور از توطئه پسرش آگاه شد، با ترفندی او را به سوی خود جلب کرد و سرانجام به سال ۳۸۰ق در ۲۳ سالگی به دستور پدرش کشته شد.

۱ - معرفی اجمالی

---

عبدالله بن محمد بن ابی عامر منصور، مادرش ام‌ولد بود. وی از پدر خود خشمناک بود؛ به دلیل این که برادرش عبدالملک را بر وی ترجیح می‌داد و معتقد بود که در شجاعت و صداقت، بر او برتری دارد، از این رو عبدالله به سرقسطه و نزد امیر آن جا، عبدالرحمان بن مطرّف تجیبی رفت.
عبدالرحمان که از پدر او ناراحت بود از فرصت استفاده و از او استقبال کرد و کینه پدرش را در او برافروخت. آن دو متحد شدند تا در فرصتی مناسب، به منصور حمله کنند و نیز بر تقسیم حکومت اندلس، توافق کردند؛ عبدالله در قرطبه و نواحی آن، و عبدالرحمان، در مناطق مرزی و پیرامون آن حکومت مستقل تشکیل دهد. بعضی از بزرگان لشگر و رجال دولت که مخالف منصور بودند، به آن دو پیوستند. میان اینان، عبدالله بن عبدالعزیز مروانی وزیر و حاکم طلیطله نیز بود.
منصور به این اتحاد پی برد و با فراخوانی فرزندش عبدالله، حیله‌ای به کار بست و بدو اظهار محبت کرد. عبدالله نزد پدر آمد و وی را به سپاه خود ملحق کرد. سپس در حالی که عبدالله همراه او بود، برای محاصره شنت اشتبین به سوی شمال روانه شد. چون منصور درگیر محاصره شهر بود، عبدالله همراه عده ای از غلامان خود گریخت و به گارسیافرناندو، پادشاه قشتاله پناه برد. نیز گفته شده است: به برمود دوم، پادشاه لیون و جلّیقه پناهنده شد و او هم به وی پناه و وعده حمایت داد.
منصور استرداد وی را درخواست، و گارسیا از تسلیم او خودداری کرد، ولی هنگامی که منصور برای جنگ با او روانه شد و بر برخی از مواقع نظامی و قلعه های گارسیا دست یافت، مجبور به تسلیم او شد. منصور عده ای از سواران را برای بازگرداندن عبدالله روانه کرد و به آنان اشاره کرد او را در راه بازگشت بکشند. آنان عبدالله را کشته، سرش را برای پدرش منصور بردند. عبدالله هنگامی که کشته شد، ۲۳ سال داشت.

۲ - پانویس

---